Ik word wakker in het mooie, zonnige en bovenal rustige Spanje. Heerlijk ontspannen, weinig tot geen prikkels van buitenaf, alleen maar de wind door de bomen en de warme zon op mijn gezicht. Gisterochtend stond ik nog op het vliegveld in het regenachtige Nederland. Wat maakt nou hét grote verschil met Nederland, probeer ik voor mezelf te definiëren. En ik denk dat ik tot de volgende conclusie kom: in Spanje kun je buitenleven, inspiratie halen uit de natuur en kun je stressvolle prikkels als deelname aan druk verkeer, overmatig telefoongebruik en invloed van je externe omgeving minimaliseren. Even geen verwachtingen, verplichtingen of sociaal wenselijk gedrag. Niks moet. En de zon schijnt!
Hoe kan het dan toch dat veel Virtual Assistants er bewust voor kiezen om juist hun werk, en daarmee veel van die stressvolle prikkels, mee te nemen naar het buitenland? Klinkt niet logisch, toch?
Voor mij biedt locatieonafhankelijk werken uitkomst omdat ik zo mijn inkomstenbron behoud en tegelijkertijd mijn droomleven kan najagen: genieten in het buitenland. Daar waar zon, zee en strand zijn.
Maar ik heb niet voor niks zo hard gestudeerd in Nederland! Werken onder voorbehoud van bijvoorbeeld een Spaans salaris is voor mij niet interessant. Door veel in mezelf geïnvesteerd te hebben, op carrière- en persoonlijk gebied, ben ik heel goed te weten gekomen wat voor mij belangrijk is en wat ik wil in het leven. En hoe ik dat wil. Het antwoord is locatieonafhankelijk werken. Als je weet waar je krachten liggen en je kunt dat online inzetten, waarom zou je jezelf dan beperken tot een standplaats?
Dit is een praktisch voorbeeld van de les die je hieruit zou kunnen halen: it’s all a matter of perspective.
Natuurlijk zou ik het liefst volledig inkomstenonafhankelijk zijn en helemaal niet hoeven werken en toch alle dingen doen die ik leuk vind, maar is dat realistisch? Nee. Kan ik het wel interessanter voor mezelf maken door een weg te zoeken die wel realistisch is en die toch in de buurt komt van wat ik het liefste zou willen, zonder dat ik daar eerst 30 jaar op moet wachten? Ja. Afhankelijk van hoe belangrijk dit voor je is en hoeveel energie je in deze opties wilt steken, kan er een wereld voor je opengaan. Letterlijk! Maak afwegingen, ontdek wat belangrijk voor je is en creëer een perspectief voor jezelf. Je zult zien dat je dan ook met de ‘minder leuke dingen’ leert leven omdat je weet dat ze een hoger doel dienen. Het alternatief is doorgaan onder het mom van ‘all or nothing’, klinkt ineens niet zo interessant meer, toch?
Maar hoe zorg je er vervolgens voor dat je je ontspanningsoord niet bevlekt met de stressvolle prikkels die je juist hier probeert te vermijden? Goede vraag. Ik zie het als een setting die je uitdaagt om je werk en privé (nog) beter te scheiden. Een kader dat je leert relativeren. Wat is er nou echt belangrijk? En wanneer en hoe geef ik daar ruimte aan? Het laat je nadenken over de achterliggende diepgang van zaken. Wanneer je alle vrijheid hebt om zelf te bepalen hoe je dingen aanpakt, confronteert dat en maakt het je keuzes nog waardevoller. Wil ik echt van 9-tot-5 achter een laptop zitten van maandag tot en met vrijdag, of werk ik liever een paar uurtjes in de ochtend (of avond als dat beter werkt voor je) en vul ik de rest van mijn tijd in met dingen waar ik echt zielsgelukkig van word? Onthoud ook goed dat voor iedereen iets anders werkt. Ga ontdekken wat werkt voor jou en jou alleen. Wanneer je samenwerkt met opdrachtgevers is een open en eerlijke communicatie hierbij natuurlijk belangrijk. Wanneer je de juiste matches hebt gevonden zul je merken dat het goed zit. Zit het niet goed, is het waarschijnlijk geen goede match. Je hebt je vrijheid dus waak ervoor dat je niet in oude patronen of gedachten-zoals-het-hoort blijft hangen. Of daar is ‘ie weer, verwachtingen van anderen. Op deze manier leren denken is een proces.
Accepteer dat en gun jezelf de tijd. Je zult zien dat het het waard is en dat je harde werken je trots maakt. Jij bent immers zelf degene die dit heeft weten te realiseren en dat heb je helemaal aan jezelf te danken.
Nu is dit verhaal absoluut geen pleidooi om morgen je baan op te zeggen en overmorgen te starten als Virtual Assistant, maar een uitnodiging om na te denken over of jij echt doet wat je gelukkig maakt. Waar je goed in bent en of je je leven leeft zoals dat voor jou het beste past. Er is niet zoiets als een handleiding voor het leven, je zult het zelf moeten ontdekken. En dat gaat met trial and error. Geeft niet, dat zijn de waardevolle leermomenten. Hoeveel mensen kunnen nou daadwerkelijk zeggen dat ze risico’s genomen hebben om later niet ‘wat als’ te hoeven denken? Minder dan zou moeten. Laat jij een inspiratie zijn. En remember, iedereen doet het op zijn of haar manier.
Er is geen goed of fout, oordeel niet over een ander maar bespreek en motiveer. Dan zou de mensheid een stuk gelukkiger zijn en maken we de wereld weer een stukje mooier.
En dat brengt mij terug naar Spanje! Het stukje ‘mooiere wereld’ voor mij. Nog niet helemaal perfect maar het komt in de buurt. En laten we eerlijk wezen, als je jezelf in de spiegel aankijkt met een bruin snoetje maakt dat toch net wat meer endorfine aan.
Be inspired!
Liefs, Lisa
